توضیحات
بررسی نقش تشویق و تنبیه در نظام آموزش و پرورش
مقدمه
برای ایجاد رفتار مناسب در دانش‌آموزان از دو دسته عوامل جهت دهنده و بازدارنده استفاده می‌شود. منظور از عوامل جهت‌دهنده آنهایی هستند که برای دانش‌آموز تایید کننده مثبت است و عوامل بازدارنده آنهایی هستند که نقش کنترل و ترمز دارند و سبب می‌شود دانش‌آموز از آن عمل دست بردارد. اولی را در قالب کلی تشویق و دومی را در کتب تربیتی در قالب کلی تنبیه مورد بحث قرار می‌دهند.
از نظر تربیت مخصوصا بر اساس بینش اسلامی ضروری است مربی از هر دو عامل جهت دهنده و بازدارنده استفاده کند. عدم تشویق و تایید افراد چه کوچک و چه بزرگ سبب آن خواهد شد که فرد تدریجا نسبت به آن عمل بی‌تفاوت شود و واکنش و موضعی در برابر رخدادها و اتفاقات پیرامون خود نداشته باشد و همین‌طور عدم استفاده از تنبیه موجب می‌شود که فرد به عمل ناروای خود ادامه دهد و این امر نه تنها به زیان او بلکه به زیان همه افرادی است که به نحوی با او در ارتباط خواهند بود.
تشویق یکى از ابزار مهم تربیت است که مربى مىتواند از آن بهره گیرد و کودک را به کارهاى نیک علاقهمند سازد. کودک در سایه تشویق، از بسیارى از خواستههاى خود چشم مىپوشد و به راهى که مورد نظر مربى است، قدم مىگذارد.
تشویق به معناى به شوق آوردن، کار کسى را ستودن و او را دلگرم ساختن است.
نیاز به تشویق از تمایلات فطرى هر انسان است که تا پایان عمر در او باقى مىماند. این خطاست که تصور کنیم شخص از آن جهت که بزرگ شده است و خوب و بد را مىفهمد، احتیاج به تشویق ندارد، زیرا بسیارى از تلاشها و رقابتهاى بزرگسالان به منظور به دست آوردن تشویق و تحسین دیگران است.
هنوز دیدگاهی وجود ندارد.